Ik ben Marja,
Ik ben geboren in Alkmaar in 1971, een echte kaaskop zou je zeggen. Niets is minder waar, na een half jaar zijn wij, mijn ouders en mijn broer naar IJmuiden verhuisd.
Onder de rook van de hoogovens ben ik opgegroeid, waar na 5 jaar ook mijn jongste broer werd geboren en ons gezin compleet was.
De een wil er niet dood gevonden worden, maar voor mij voelt het als thuiskomen, als ik de lichtjes van de hoogovens (tata steel) zie als ik naar mijn ouders rijdt.
Hier kunnen de mensen direct zijn en duidelijk hun mening geven. Sommige mensen vinden dat lastig, maar ik hou ervan. Zeggen waar het op staat, in plaats van er omheen draaien, zolang het maar eerlijk en rechtvaardig is.
Mijn ouders kwamen beiden uit een groot gezin en zijn opgevoed met niet lullen maar poetsen en van oude schoenen gooi je niet weg voordat je nieuwe hebt. Ook wij zijn zo opgevoed. Over gevoelens en emoties werd weinig gesproken.
Ik was een meisje dat netjes in de pas liep, de kat uit de boom keek. Op elk rapport stond dan ook, van haar willen wij er wel 20 van in de klas! Ze laat niet zien, wat er wel in zit, ze is behulpzaam en zorgzaam, ze gaat vast de zorg later in.
Ik was een dromer, rustig, vrolijk, creatief, gevoelig en een doorzetter.
Ik voelde mij vaak anders, geen idee waaraan het lag, maar ik kon mij zomaar intens verdrietig voelen, of verdrietig raken als een ander verdriet had. Mijn broer lachte mij dan uit. Zit je weer te janken. Jankerd!
Nu weet ik dat deze intense gevoelens en emoties bij mij horen, dat ik het toen juist heb gevoeld, maar heb weggestopt, want ik wilde mij niet anders voelen of die jankerd zijn. Het voelen van verdriet of onrechtvaardigheid kwam zo intens binnen bij mij. Wat vaak resulteerde in buikpijn en hoofdpijn.
Tijdens mijn opleiding tot kindercoach werd mij verteld wat HSP ((hooggevoeligheid) is. Wat een openbaring, wat een herkenning! Had niemand mij dat eerder kunnen vertellen? Dat had een hoop verdriet, boosheid en teleurstellingen kunnen schelen.
Niet alleen voor mij, maar ook inmiddels voor mijn twee dochters. Allebei gevoelig, maar op hun eigen authentieke manier. Hun rechtvaardigheidsgevoel is groot, de een is rustig en de kat uit de boom kijkend, houd van feestjes en gaat maar door, totdat het opeens op is.
De ander pittig qua uiting van emoties, ontzettend gevoelig, maar heeft haar rust nodig na een drukke dag. Beide zijn ontzettende doorzetters.
Onze jongste dochter Floor liep vast in groep 4. De leerkrachten gaven aan dat zij bij Floor uitstelgedrag zagen, moeite had met stil zitten en luisteren, meer tijd nodig had om een antwoord te geven en niet goed kon automatiseren. Daar stond wel tegenover dat ze een geliefd meisje was in de klas, zorgzaam, behulpzaam en altijd vrolijk was.
De basisschool adviseerde een ADHD-onderzoek. Ons gevoel en vooral mijn intuïtie, zei dat zij helemaal geen ADHD had! De stempel was al gegeven, voordat er ook maar iets duidelijk was!
Wat voelde ik mij intens verdrietig en niet gehoord. Woest was ik, omdat mijn kind niet de kans krijgt om te laten zien wie ze was.
Wij hebben een algeheel onderzoek laten doen, hieruit kwam dat Floor geen ADHD had, maar moeite had met het verwerken van de vele prikkels, hierdoor liet zij ander gedrag zien. Een zeer gevoelig meisje, die de taken kleiner aangeboden moet krijgen, om het behapbaar te maken voor haar.
Wij hebben uiteindelijk de stap gemaakt naar het speciaal onderwijs. Ik ben nog steeds blij dat ik toen geluisterd heb naar mijn gevoel en intuïtie. Op deze school groeide Floor haar zelfvertrouwen. Zo ontzettend belangrijk, want dan kom je tot leren en ontwikkelen.
Ik kan je vertellen ze rekent en kent de tafels beter dan menig ander. Wat nou, ze kan het niet!
Ondertussen struikelde Anne over de vakken spelling en lezen. Het lukte niet en ondanks het vele oefenen, kwam ze niet op het behaalde niveau, waardoor haar onzekerheid met de dag groeide. Hoe hard ze er ook aan werkte.
Doordat het te lang had geduurd voordat het duidelijk was dat Anne dyslexie had, had haar zelfvertrouwen een flinke deuk opgelopen. Als moeder kan je je kind aanmoedigen, benoemen dat ze een kanjer, een doorzetter is en ga zo maar door, maar iets aannemen van je moeder is vaak lastig.
We hebben hulp gezocht. Voor ons was toen een psycholoog de uitkomst, toen waren er nog geen kindercoaches.
Schaamte omdat het ons niet lukte was er niet, soms heb je iemand anders nodig die je de handvatten geeft. Waardoor je je kind weer ziet opbloeien en ziet groeien. En als je je kind weer blij ziet en lekker in haar vel zit, dan ben je het zelf ook!
Ondertussen ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in hooggevoeligheid. Door middel van opleidingen en cursussen en het verdiepen van het systemisch werken met ouders en in de klas.
Tijdens mijn sessies maak ik duidelijk wat hooggevoeligheid is door middel van het visueel maken, met poppetjes of andere materialen en oefeningen. Voelen en ervaren wat het met je lichaam doet.
Op een luchtige manier kijk ik naar wat er juist goed gaat en vanuit hier kan je bouwen naar meer zelfvertrouwen. Want hoe fijn zal het zijn als jouw kind niet in de knoop zit met zichzelf, begrip en de hulp kan krijgen die hij of zij verdient.
Ik had het mijn eigen dochters zoveel jaren eerder gegund! Dat had voor ons heel wat zorgen en verdriet gescheeld.
Herken je jouw kind in mijn verhaal, maak dan gerust een afspraak voor een GRATIS kennismakingsgesprek. Ik help jullie graag!